“Krijg toch allemaal de ko-le-re!”
Een pittige zin, die je op heel veel manieren kunt zeggen. Of schreeuwen zelfs. Ook met de klemtoon kun je variëren. En dan heb ik nog niet eens over het dialect.
Ikzelf doe ‘m het liefst in plat Amsterdams. Op mijn manier dan. Dat komt uiteraard door Ciske (de Rat). In eerste instantie een klein pestventje, een straatjochie. Maar als je verder kijkt, zie je natuurlijk gewoon een kind op zoek naar liefde.
Vaak loont het zich om een beetje moeite te doen. Telkens als ik de tekst ‘krijg de kolere’ nu zie, moet ik denken aan degene van wie ik deze zin kreeg toen ik vroeg om muzikale one-liners. Ik krijg dan vanzelf een glimlach op mijn gezicht.
Zij is een oud-collega van me bij een reclamebureau waar ik ooit werkte. Een rustig en in eerste instantie niet direct een super opvallend persoon. Zij zal nooit als eerste spreken, nooit vooraan staan of zichzelf uitermate profileren. Ook haar werkplek viel niet op. Keurig geordend en haar grafische werk was digitaal ongeëvenaard gerangschikt en opgeruimd. Kortom, niet iemand die je direct associeert met zo’n zin.
In de loop der tijd werkten we steeds meer samen waardoor ik haar steeds beter leerde kennen. Ook na werktijd kon ik een beroep op haar doen voor grafische hulp. We maakten gezamenlijk dan prachtige persoonlijke kaarten, boekjes of wat we ook bedachten. En juist dán, als er weinig mensen bij waren, kwam haar ware aard naar boven.
Zó grappig, zo’n humor. Aangevuld met krachtige meningen waaruit kon blijken dat als het moest, iedereen de kolere kon krijgen. In combinatie met een aanstekelijke lach, heb ik me zó vaak de tranen gelachen. Als ik daar aan terug denk, komt die smile meteen weer naar boven.
Danny de Munk als Ciske de Rat, 1984
Krijg toch allemaal de klere
(With thanks to Mo)
20×20 cm, acrylverf, gemaakt aug. 2015
Reactie plaatsen
Reacties